BAYILDIĞIM MÜZE

Uzun zamandır gitmeyi aklıma koyduğum ama bir türlü fırsat bulamadığım Burhan Doğançay Müzesi’nin kapısındayım. Gün her zamanki gibi İstanbul’un en sıcak günü ve etrafta herkes pişmiş halde dolanıyor...

Taksim Balo Sokak’ın esnafı fena halde sıkkın. Kapıyı çalıyorum oldukça güleryüzlü biri kapıyı açınca şaşırıyorum. Beni asansörle dördüncü kata çıkarıyor. Kısa bir açıklama sonrası kendimle başbaşa kalıyorum...

Dördüncü kattayken bugüne kadar hep duvar yazılarından esinlenerek yaptığı tablolarından tanıdığım Burhan Doğançay’ın New York’tayken yaptığı resimleri çok beğeniyorum....

Türkiye’de satılmış en pahalı tablo Mavi Senfoni’nin sahibi Doğançay’ın her katta ayrı bir dönemini izliyor, kendisindeki gelişim ve değişimin tablolarına yansıması heycanını arttırıyor...

Ben kattan kata geçerken hem etkileniyor, hem de müzeye gelirken attığım hızlı adımların vücudumdan fışkıran terler olarak mutasyon geçirmesine biraz asabımı bozuyor....

En alt katta Zen Diamond’la ortaklaşa yürütülen ve dudak uçuklatıcı meblağlara satılan kolyelerin daha az değerli taşlarla daha uygun fiyatlara çekilmiş benzerlerini görüyorum, oldukça etkileyici...

Yine Doğançay’ın resimlerine sadık kalınarak yapılan bardak ve tabaklar, bir ay sonra satışa çıkacağı tahmin edilen babetler ve çantalar; çağdaş sanatı gündelik hayatımızın birer parçası yapma konusunda atılan güzel adımlar olarak beni sevindiriyor...

Bu arada kapıda beni karşılayan beyefendi arkamda asılı olanın bir resim değil el dokuması halı olduğu konusunda beni aydınlatırken, gözlerim kararmaya başlıyor...

Yanında durduğum deske tutunup, derin nefes almaya çalışıyorum, ancak başaramıyorum... Bir anda ter içinde kalan suratım, ve nefes alamayan vücudumu farkeden beyefendi, beni kafe bölümüne götürerek oturtuyor.... Klimayı açıp, yüzüme pervaneyi dayıyıyor... Bir yandan bana su içirirken, diğer taraftan ellerimi ve suratımı kolonyayla adeta yıkıyor... Bu hafif baygınlık halini başka bir yerde başıma gelse, kimse adını bu vesileyle öğrendiğim Cumali kadar bana iyi bakamazdı diye düşünüyorum...

Hayatımda ikinci kere başıma gelen bu baygınlık durumu beni panikletiyor ancak Cumali sayesinde emin adımlarla dışarı çıkıyorum. Beraber dışarı çıkıp, ben taksiye binene kadar benden gözünü ayırmayan Cumali hayatım boyunca unutmayacağım karakterlerden biri olarak hafızaya alınırken, her anlamda bayıldığım ilk müze gezintim de burada sona eriyor...